مشتی قربان حرف بی حساب نمی زد می گفت: وقتی پدر بزرگ شدم از خوشحالی در پوست خودم نمی گنجیدم آرزو داشتم نوه ام زبان باز کند و یک بار هم که شده مرا صدا بزند و من در جوابش بگویم؛جان عزیزم!
آرزوی دست نیافتنی نبود ولی همیشه می گفتم کاش زنده باشم و آن روز را ببینم
وقتی این آرزوی ساده را با حسرت نزد همولایتی های خودم تکرار می کردم آن ها به من می خندیدند و ریشخندم می کردند.ولی مهم برای من قد کشیدن و زبان باز کردنِ هر چه زودترِ نوه ام بود که خدارو شکر شاهد این اتفاقِ خوش بودم. ولی این همه ی ماجرا نبود زیرا خبر دار شدم فرزندم سپهر(علی اکبر) و عروسم برای انتخاب اسم من و همسرم به توافق نرسیده اند.
اشتباه نکنید منظورم این است که نوه ام تا آن روز شیوه ی خطاب قرار دادنِ ما را نمی دانست و چون جایگاه ما برایش روشن نبود نمی توانست با هیچکداممان ارتباط بر قرار کند.من که هیچ حتی مادر بزرگش هم در میان اسم هایی چون ننه جون، مادرجون،مامانی، مامان جون، مادر، مامانجی،بی بی،عزیز جون،ننه حاجی، مادر بزرگ و.گم شده بود
جایگاه من هم مثل همسرم پادر هوا بود گاهی به طنز می گفتم نمی دانم قرعه بنام کدام اسم بیفتد؛؛بابایی،باباحاجی،باباجون،پدر بزرگ و.
مشتی قربان می گفت؛یاد دوره زمانه و رسم و رسومات روستای خودمان به خیر باد که در انتخاب اسم و خطاب قرار دادن بزرگترمان آزاد بودیم پسر عموهایم، بابا کلو و تته کلو،می گفتند ما هم می گفتیم پدر بزرگ و مادر بزرگ، وقتی هم مکه مشرف شدند آن ها را بابا حاجی و ننه حاجی خطاب می کردیم. ولی در رسم و رسوم شهری و به قول محمد رضا در بین همچشمی گری و لاکچری بازیِ مردم این زمان همه چیز بر عکس است.
شما که غریبه نیستید وقتی نوه ام زبان باز کرد عروس و پسرم خیلی محترمانه ما را از مصاحبت با نوه مان منع کردند و گفتند؛ چون زمانه فرق کرده و ممکن است با گفتن پدر بزرگ و مادر بزرگ که ریشه روستایی و دهاتی دارد کودکشان در آینده مورد تمسخر دیگران قرار گیرد چند روزی صبر کنیم تا بلکه با مطالعه و م، اسم خاص و امروزی برایمان انتخاب کنند .
ولی این را می دانیم که ما پدر بزرگ و مادر بزرگ نیستیم!
مادر ,خطاب ,نبود ,زبان ,مادر بزرگ ,خطاب قرار ,مشتی قربان منبع
درباره این سایت